Het heeft ook zo z’n charme. Een columniste in een wijde hippie rok en een polkadot bikinitopje, met een veel te overdreven Marilyn Monroe-achtige filmsterrenbril en een grote badhanddoek om d’r natte haar, tegen een hete lantaarnpaal tussen de auto’s op een parkeerplaats in Slovenië. Het is het enige stroompunt hier, in de bergen.
Het heeft even geduurd maar we zijn op vakantie en er is eigenlijk geen tijd waarin dat ontspannender is dan nu. Even weg van het huis waar je anderhalf jaar lang de muren op je af hebt zien komen en de zon en de natuur in.
Maar dan verschijnt er een foto van Hugo de Jonge met achter hem een piano waar bladmuziek op staat. De bladmuziek staat verkeerd om. En het spijt me – ik wil ook geen probleem maken van dingen die geen groot probleem hoeven te zijn –, maar heeft er dan echt niemand gezien dat de bladmuziek op z’n kop staat?
Dat onze minister De Jonge, ondanks zijn poging zich anders voor te doen, zijn standpunt dat je “net zo goed een dvd op kunt zetten, in plaats van naar het theater te gaan” nu opnieuw kracht bijdoet verbaast me niets, maar er moeten toch meer mensen aanwezig zijn geweest? Of had, buiten een heel select groepje, niemand iets in te brengen? Een beetje net als bij de coronabeleidsvoering?
Maar, het is maar een foto. Het is maar bladmuziek. En dit zou geen pessimistisch column worden. Ik ben op vakantie. Er stond tenminste bladmuziek, dat is al iets. En stiekem vind ik het wel grappig. Het is een beetje het toonbeeld van de fake-it-till-you-make-it tijd waarin we nu leven. Het is overduidelijk dat de achtergrond van de foto is aangekleed om een bepaald beeld uit te stralen, net als influencers hun perfecte ontbijtje delen op Instagram en er toevallig nog wat schattige blauwe besjes en lieve abrikoosjes in het hoekje van het beeld liggen. Perfect opgesteld. En het staat ook leuk. Als ik een receptenboekje koop, zie ik ook liever een gestileerde keuken in plaats van het slagveld dat het bij mij thuis zeer waarschijnlijk zou worden. De Big Mac in de reclame van de McDonalds lijkt ook in de verste verte niet op de muffige spons met het levenloze stukje dierlijk karton ertussen dat je krijgt in de McDrive. Zo is het nou eenmaal.
Maar wat mij nou veel meer zou interesseren is hoe die woonkamer, van bijvoorbeeld minister De Jonge, er nou echt uitzag. Misschien stonden er wel hele spannende dingen op de piano. Misschien stond er nog wel een kopje koffie, met een half aangevreten koekje ernaast. Dan wil ik weten wat voor koekje dat was. Was het een kaakje of was het zo’n Pims-koek met van die sinaasappelvulling erin. Dat zegt écht iets over iemand. Misschien heeft onze minister wel een hele collectie vingerhoedjes, die hij meeneemt van al zijn vakantiebestemmingen. Misschien lag er ergens in de kamer nog wel een glazen dildo met een kekke quote er ingegraveerd of heeft meneer De Jonge een leuk huisdier zoals een ratje, of een gekke illegale miereneter. Kortom, ik wil zien hoe het écht is. Geen mooi verpakte nepheid.
Maar trouwens, wie ben ik om te oordelen? Misschien speelt Hugo de Jonge wel op z’n kop. Heeft hij een soort tuigje waarmee hij ondersteboven voor de piano kan hangen en speelt hij zo alles weg van Brahms tot Chopin. Ik bedoel, ik schrijf mijn columns ook altijd ondersteboven. Als ik niet op een parkeerplaats in Slovenië zit, tenminste.
