Een roos in de hand van de dansende man één die net nog op de aarde lag stilte in de ochtend roze zon op het lege gras waar nog verse voetsporen verdwijnen
alsof hij sprong
de dansende man
om alleen nog maar zacht
te landen
af te rollen
applaudisseren vanaf eerste rang
met glinsterende ogen
op het hoogste balkon
trots
spreiden zijn drijfveren boven ons
als het doek dat open gaat
en waakt
over de dansers van morgen
de dansende man kijkt uit het raam
gras
als vacht
over het land
zevenenveertig rozen in zijn hand
die roze op zijn wangen blozen
zijn voeten lopen
zijn hart dat danst
zevenenveertig rozen in het gras
glanzende ogen
tranen stromen
wangen nat
daar waar hij zojuist nog was
en als hij op zijn tenen stond
kneep de wereld met haar ogen
om te kijken
is dit de zon
zo dichtbij ons
enkel
wreef
boven zijn tenen
zweeft het leven als zweetdruppels naar beneden
in het hart
van de dansende man
waar zo veel liefde en aanmoediging lag
buigen wij
in het gebroken gras
als zijn wij de rozen
die hij heeft geplant
waarin hij
vanaf boven
voor altijd verder danst
Voor Pepijn.
